نعل وارونه دلسوزی برای تمامیت ارضی ایران | از نقد چین تا همراهی با تجزیه‌طلب‌ها

تردیدی در این نیست که دستگاه دیپلماسی باید با قاطعیت هرچه تمام‌تر از تمامیت ارضی کشور دفاع کند و چنانکه انتظار می‌رفت، این رویکرد از سوی مقامات عالی کشور ازجمله رئیس جمهور دنبال شد.

با این حال جریان غربگرا می‌کوشد تا از این اتفاق فرصتی برای تکرار ادعاهای خود برای هم‌پیمان شدن با غرب و رویگردانی از شرق بسازد و بی‌توجه به تاکید چندباره مقامات کشورمان که قرار نیست ایران وابسته به این یا آن کشور باشد، در لابلای اظهاراتشان، تصویری غیرواقعی از دیپلماسی استقلال‌طلبانه ایران ارائه داده و گویی در نهان، از خطای چینی در همراهی با ادعاهای عربی   شادمان هستند.

این همه درحالیست که مدعیان دلسوزی برای تمامیت ارضی ایران در ماه‌های اخیر همراه با جریانات تجزیه‌طلب که به‌طور واضح از فروپاشی ایران سخن می‌گویند، به بی‌ثباتی کشور دامن زده و زمینه‌ای را ایجاد کرده‌اند که رقبای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای ایران گمان برند جمهوری اسلامی در موضع ضعف قرار دارد.

سوال اینجاست که اگر غربگرایان داخلی واقعا دغدغه ایران و یکپارچگی کشور را دارند، چرا در برابر گروهک‌های تجزیه‌طلب سخنی نمی‌گویند و چرا با جریان آشوب که مقدمه نقض تمامیت ارضی است، همراه می‌شوند؟

این دسته از مدعیان، چطور آن زمان که رسانه‌های معاند، از تحریم و حمله نظامی به ایران سخن می‌گویند، گریبان پاره نمی‌کنند و چرا آن هنگام که نوبت قطعنامه‌های غربی می‌رسد، زبان در کام می‌گیرند؟

برای افکارعمومی روشن است که بازیگران سیاسی با سابقه وادادگی در برابر بیگانگان، صلاحیت سخن گفتن از تمامیت ارضی ایران را نداشته و اتفاقا اگر بنابر حفظ ایران باشد، باید در برابر همین جریان ایران ستیز ایستاد که با اغتشاش و آشوب، قدرت ایران را تحت الشعاع قرار داد.

چه چین، چه روسیه، چه کشورهای عرب منطقه، چه اروپا، چه آمریکا و چه گروهک‌های تجزیه‌طلب همه و همه باید بدانند که وحدتی بی بدیل برای حفظ یکپارچگی ایران در داخل وجود دارد و با همه سناریوچینی‌ها، مردم ایران به دلیل درسهای تاریخی دریافته‌اند که نباید در تله‌ای گرفتار شوند که نتیجه‌اش کاهش قدرت جمهوری اسلامی و تقسیم ایران بزرگ باشد.